Ο Κοκομπίλ

Ο Κοκομπίλ (Cocco Bill) -Κόκο για τους φίλους του– είναι χαρακτήρας κόμικς, δημιούργημα του μεγάλου Ιταλού γελοιογράφου και κομίστα Μπενίτο Γιακοβίτι, σε μια παρωδία των ηρώων της άγριας Δύσης σε πραγματικά σουρεαλιστικά επίπεδα. Στα καρέ τού συγκεκριμένου ήρωα φύτρωναν εκτός από κάκτους, σαλάμια και κόκκαλα. Τα εξάσφαιρα έφτυναν ζάρια. Στο κάθε καρέ έβλεπες μολύβια να φορούν καπέλα, ανθρώπους καβάλα σε άλογα χωρίς πόδια και αντί για πουλιά πετούσαν ψάρια. Ο κεντρικός ήρωας Κοκομπίλ, «γρήγορος στο πιστόλι και μανιώδης... χαμομηλάκιας» με το πιστό του άλογο τον Αργοπόδη υπόσχονταν σπαρταριστά γέλια. «Οι περιπέτειες του Κοκομπίλ βυθίζουν τον αναγνώστη σ' ένα θεότρελλο κόσμο, όπου όλα είναι πιθανά –εκτός φυσικά από τα λογικοφανή γεγονότα»^[1].

Το πρώτο τεύχος του ΚΟΚΟΜΠΙΛ

Ο Κοκομπίλ δημιουργήθηκε το 1957 (πρώτη εμφάνιση 28.03.1957) στο νεανικό ένθετο (Giorno dei Ragazzi) της εβδομαδιαίας ιταλικής εφημερίδας Il Giorno. Το 1968 πέρασε στην Corriere dei Piccoli (1.12.1968), και από εκεί, ελευθερώθηκε σεναριακά αλλά και πήρε τον σουρεαλιστικό αέρα που τον έκανε γνωστό. Η πρώτη του ιστορία στην Ελλάδα είναι η περίφημη Οι Τρομεροί 7 του 1968. Η Γαλλία ήταν η πρώτη που έβγαλε τον ήρωα από τα στενά όρια της χώρας του, στο περιοδικό Pim Pam Poum (1955-1961). To 1975, δημιουργήθηκαν δυο άλμπουμ από την Lattès στα ελληνικά πρότυπα, αλλά δεν είχαν την αποδοχή που τους άξιζε. Η ισπανική έκδοση ήταν αυτή που θυμίζει περισσότερο την ελληνική. Στο βιβλίο του Denis Gifford The International Book of Comics, στην πρώτη του κιόλας σελίδα «αντιπροσωπεύει» τη χώρα μας το πρώτο τεύχος του ελληνικού Κοκομπίλ.

ΕΚΔΟΣΗ

Στην Ελλάδα, το ομώνυμο περιοδικό κόμιξ κυκλοφόρησε ως μηνιαίο, από τις εκδόσεις Γενικαί Εκδοτικαί Επιχειρήσεις Ο.Ε. του Στ. Ανεμοδουρά από τον Ιούλιο του 1974 έως τον Απρίλιο του 1975, κατόπιν αδείας του Eurostudio, Milano. Κυκλοφόρησαν μόνο δέκα τεύχη καθώς «θεωρήθηκε τόσο "πρωτοποριακό" για την εποχή του που μυθολογήθηκε ότι αυτό σταμάτησε την έκδοση, δηλαδή, επειδή το αναγνωστικό κοινό δεν είχε φτάσει σε επίπεδα "μύησης" στα κόμικς τόσο... υψηλά!»^[2]. Το συμβόλαιο όμως δείχνει να ήταν για 10 μόνο τέυχη. Το ίδιο συνέβει και σε άλλες χώρες, όπως η Φινλανδία. Όμως, και η τιμή πώλησης δείχνει να μην βοήθησε. Η έκδοση είχε μεγάλο κόστος και η τελική τιμή του ήταν αρκετά υψηλή για το χαρτζιλίκι ενός παιδιού. Κόστιζε 25 δραχμές όταν το λαοφιλές Μίκυ Μάους π.χ. (σε άλλη πάντως διάσταση, και όχι πλήρως έγχρωμο) κόστιζε 4 δρχ.

Μέχρι και τα τέλη του 1992 μπορούσαν να βρεθούν κάποια τεύχη του, σε κεντρικά περίπτερα της Αθήνας. Για τους συλλέκτες, από πλευράς σπανιότητας, πιο δύσκολο είναι το τεύχος 5, γιατί έπεσε χρονικά με την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Λέγεται ότι, στην επίταξη πλοίων που έγινε, εξαιτίας του γεγονότος, σ' αυτά υπήρχαν και οι περισσότερες ποσότητες του τεύχους αυτού. Αντίθετα το τεύχος 1 βρίσκεται αρκετά συχνά και πωλείται σε υψηλές τιμές διαδικτιακά. Το μεγαλύτερο φαν κλαμπ του ήρωα, πάντως, είναι σίγουρα στη Φινλανδία.

10 τεύχη, σχήματος: 28.7x22 cm, εκτύπωση τετράχρωμη σε όλο το περιοδικό, τιμή 25 δραχμές. Κυκλοφορούσε κάθε 13 του μήνα –συμβολικά– ως αντίδραση στην κακομοιριά, τη γρουσουζιά και την απαισιοδοξία. Τέσσερις ήταν οι βασικοί ήρωες στο 10 αυτά τεύχη: ο Κοκομπίλ (εμφανίστηκε σε 11 ιστορίες/257 σελίδες κόμιξ), ο Ζορρό Κιντ (10 ιστορίες/216 σελίδες, 4 εξώφυλλα), ο Ταραλίνο Ταραλά (2 ιστορίες/12 σελίδες) και ένα μικρό ινδιανάκι, Το Μάτι Του Κόκορα (1 δισέλιδη ιστορία, αλλά και σε άλλη μία, 35 σελίδων, συμπρωταγωνιστικά με τον Κόκο). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην ελεύθερη μετάφραση της Έλενας Ντέκα η οποία μπήκε στο πνεύμα του ήρωα.